வாழ்க்கையை அழகாக கொண்டு செல்ல....

1) எதற்கெடுத்தாலும் எல்லாத்துக்கும் கவலை படாதீங்க. காலையில அழுதா ஈவினிங் சிரிப்போம்.. துக்கமோ மகிழ்வோ எதுவோ அதிக நேரம் நம்ம உடல்நிலை எடுத்துக்காது. எல்லாம் கொஞ்ச நேரம். மீறி போனா அதை நீங்களே பிடிச்சு தொங்கறீங்கன்னு அர்த்தம்.

2) யதார்த்தம் பழகுங்க. அதான் முக்கியம். யார்‌ வேணா கீழிருந்து மேலையும் மேலிருந்து கீழேயும் ஒரு நாளிலியே மாறிடுவாங்க. எனக்கா இந்த நிலைமைன்னு வாயடைச்சு போகாதீங்க. உங்களை விட அவமானபட்டவங்க எல்லாம் உலகத்துல இருக்காங்க.

3) எதையும் ஆழமாக நேசிக்காதீங்க. எதையும் ஆழமாக யோசிக்காதீங்க. ரொம்ப சிம்பிள் இது. நேசித்தலும் அதற்கான யோசித்தலும் தான் அழுகைக்கு அடிப்படை காரணம் என்ற தத்துவத்தை புரிஞ்சுக்கோங்க. சமநிலையா இருக்க கத்துக்குங்க. 

4. ஒருத்தவங்க போயிட்டாங்கன்னா கெஞ்சாதீங்க. வேணும் வரை இருந்துட்டு திடீர்னு போறாங்கன்னா கஷ்டபட வேண்டியது அவங்க தான். ‌நீங்க இல்ல. உதாசீன படுத்தினா உதறி விடுங்க. விலகி செல்பவர்களிடம் தானா போயிட்டு அன்பை கொட்டாதீங்க.. அதனால் வர அற்ப கவலைகளுக்கு எல்லாம் இடம் தராதீங்க.. அந்த நினைவுகள் மேலே எழும்பிச்சுன்னா ஒரே போடு போட்டு புதைச்சிடுங்க.

5) ஏமாற்றம் துரோகம் ரொம்ப சீரியஸா எடுத்துக்காதிங்க. Expectations lead to disappointment பிறப்பு இறப்பு போல துரோகமும் மனித வாழ்வில் ஓர் அங்கம். ஏமாற்றத்தை ஏற்றுக்கங்க. அப்பதான் அடுத்த முறை ஏமாற மாட்டீங்க. இழப்புகளை இயல்பாக்குங்க. அப்போதுதான் இழப்புகளை பற்றி கவலைபட மாட்டீங்க. அவ்வளவு எளிதில் எவரையும் நம்பிடாதீங்க. வாழ்க்கையில் இதான் முக்கியம்.

6. ஆறுதலா இருக்க உங்களை நீங்களே தயார்படுத்திக்கங்க. வேற யாரும் பண்ணுவாங்கன்னு எதிர்பார்த்து நிக்காதீங்க. உங்களுக்கு நீங்கதான் வேலைக்காரன் எஜமான் எல்லாமே.

அப்பாலி கூத்தர் அரியதங்கம் திருக்கோவில், இராமநல்லூர்

 

கள்ளழகர் கோவில், மதுரை

 

 

துருக்கி நாட்டுக் கதை

துருக்கியின் அரசன் ஒருநாள் வேட்டைக்கு சென்றிருந்தான். பயண வழியில் ஓர் இரவு வழியில் இருந்த ஒரு நெசவாளியின் வீட்டில் தங்கினான்.

அவர்களுக்கு தன் வீட்டுக்கு வந்து தங்கியிருப்பது அரசன் என்பது தெரியாது. யாரோ ஒரு வேட்டைக்காரன் வந்திருக்கிறான் என நினைத்துக்கொண்டு தங்க வசதி செய்து கொடுத்தார்கள்.

அரசன் காலையில் எழுந்து கொண்டபோது நெசவாளி நூல் நூற்கத் தொடங்கியிருந்தான். அவனது இடது கையில் ஒரு கயிறு கட்டப்பட்டிருந்தது. அரசன் அந்த நெசவாளியைப் பார்த்து ‘‘இது என்ன உனது இடது கையில் கயிறு?’’ என்று கேட்டான். ‘

‘தொட்டிலில் உள்ள குழந்தையை ஆட்டுவதற்கானது. குழந்தை அழுதால் இதை இழுப்பேன்…’’ என்றான் நெசவாளி நூல் நூற்றுக்கொண்டே.

அவன் அருகில் ஒரு நீண்ட குச்சியிருந்தது. ‘‘இந்தக் குச்சி எதற்கு?’’ எனக் கேட்டான் அரசன். ‘‘வெளியே என் மனைவி தானியங்களை வெயிலில் காயப்போட்டிருக்கிறாள்.

இந்தக் குச்சியின் மறுமுனையில் கருப்பு கொடியைக் கட்டியிருக்கிறேன். இதை அசைத்தால் பறவைகள் அருகில் வராது’’ என்றான்.

அந்த நெசவாளி தனது இடுப்பில் மணிகளைக் கட்டியிருந்தான். ‘‘இந்த மணியை எதற்கு கட்டியிருக்கிறாய்?’’ எனக் கேட்டான் அரசன்.

‘‘வீட்டில் ஒரு எலி இருக்கிறது. அதன் தொல்லையை சமாளிக்க இந்த மணியை ஒலித்தால்போதும் ஒடிவிடும்!’’ என்று பதில் சொன்னான்.

அவனது வீட்டின் ஜன்னலுக்கு வெளியே நாலைந்து சிறார்களின் முகம் தெரிந்தது. நெசவாளியைப் பார்த்து ‘‘அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள்?’’ என்று கேட்டான் அரசன்.

நூற்பு வேலை செய்துகொண்டிருக் கும்போது வாய் சும்மாதானே இருக் கிறது. அதனால் அவர்களுக்கு எனக்குத் தெரிந்த பாடங்களை நடத்துகிறேன். அவர்கள் வெளியே இருந்து கேட்டுக் கொள்வார்கள்!’’ என்றான்.

அவர்கள் ஏன் வெளியே இருக்கிறார்கள்

உள்ளே வரலாம்தானே எனக் கேட்டான் அரசன். அதற்கு நெசவாளி சொன்னான்: ‘‘அவர்கள் காதுதான் நான் நடத்தும் பாடங்களைக் கேட்கப் போகிறது. ஆகவே அவர்களை என் வீட்டுக்கு முன்னால் உள்ள மண்ணை குழைத்துத் தரும்படி செய்திருக்கிறேன். என்னிடம் பாடம் கேட்கும்போது அவர்கள் காலால் சேற்றை குழைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள்’’ என்றான்.

ஒரே நேரத்தில் இவ்வளவு விஷயங்களை ஒருவன் செய்யமுடியுமா என அரசனுக்கு வியப்பு தாங்கமுடியவில்லை.

நெசவாளி சொன்னான்:

‘‘இது மட்டுமில்லை. என் மனைவி கிரேக்கத்துப் பெண்.

ஒவ்வொரு நாளும் பத்து கிரேக்கச் சொற்களை சிலேட்டில் எழுதி வைத்துப் போகிறாள். வேலை செய்துகொண்டே அதையும் கற்று வருகிறேன்.’’

ஒருவன் விரும்பினால் ஒரே நேரத்தில் கற்றுக்கொள்ளவும் கற்றுத் தரவும் வேலை செய்யவும் வீட்டை கவனிக்கவும் முடியும் என்பதற்கு இந்த நெசவாளி தான் சாட்சி.

நமது சோம்பேறித் தனத்துக்கு காரணம் கற்பித்துக் கொண்டிராமல் தொடர்ச்சியான உழைப்பினைத் தந்து தோல்விகளைத் துரத்துவோம்.